Пасля 10 сутак арышту выйшаў на волю беларускі навуковец, знаўца беларускай сярэднявечнай літаратуры, намеснік дырэктара па навуковай працы Інстытута мовазнаўства імя Якуба Коласа Сяргей Гаранін. Даследчыка затрымалі ўладаахоўнікі ў межах “зачысткі” Акадэміі навук. Некаторых з навукоўцаў, у тым ліку Сяргея Гараніна, адправілі за краты. Па выхадзе з ізалятара Сяргей Гаранін апублікаваў на сваёй старонцы ў ФБ рэфлексіі пра тое, як здзекваюцца з нацыянальнай эліты.
Сяргей Гаранін. Фота: з ФБ-старонкі героя публікацыі
Дзякуй усім, хто падтрымаў і клапаціўся, я выйшаў з Акрэсціна.
У якасці справаздачы:
за час зняволення для сукамернікаў прачытаны курс лекцый па беларускай літаратуры XI–XV стагоддзяў у поўным аб’ёме. Колькасць слухачоў вагалася ад 31 да 18 у 6-меснай камеры.
Таксама праслуханы лекцыі па:
– квантавай механіцы
– японскай эстэтыцы
– філасофіі піфагарэйцаў
– структуры чалавечага вока, афтальмалагічных захворваннях і метадах іх лячэння
– філасофскай сістэме Марціна Хайдэгера
– авіяцыйных рэактыўных рухавіках
– гісторыі падводнага флота ад пачатку да ХХІ ст.
– практычных спосабах ачысткі нафтавых адходаў
– гісторыі сіцылійскай мафіі.
Браў удзел у семінарах-дыспутах “Лютаўская рэвалюцыя ў Расіі 1917 года” і “Лепшыя здабыткі сучаснай замежнай і айчыннай літаратуры”.
Так што трэба ўносіць прапанову ў МУС РБ, каб палітычным пасля Акрэсціна выдавалі не даведку, а адмысловы сертыфікат.
Было ў камеры з намі і пару крымінальных, але іх трымалі ў руках, нават не дазвалялі мацюгацца. Яны ахвотна ішлі на кантакт і падпарадкоўваліся агульным правілам. Адзін хлопец псіхічна хворы быў. Вельмі шкада яго, бо яму не давалі патрэбных лекаў, а без іх ён упадае ў дэпрэсію і ўсяго палохаецца. Бамжоў двое было, але па чарзе. Адзін зваўся Сірожа. Яго адмылі яшчэ да мяне, і ён ціха сядзеў у куточку. Пасля яго адпусцілі. Пасадзілі наступнага. Але ён сам адмыўся, бо сам прасіўся да палітычных. Яго нават выводзілі з камеры на ўсялякія работы. Аднойчы яму далі на кухні вялічэзную торбу турэмных катлет, дык ён прынёс у камеру “для ўсіх”. Мы елі — чаму ж не?! — Чалавек жа стараўся, зарабіў, нёс, клапоцячыся аб нас, бо перадач не даюць. Бялізны, натуральна, няма, прагулак таксама, ад спёртага паветра ва ўсіх кашаль і вочы заплываюць гноем. Ну, вошы — гэта святое.
Хлопцаў маладых шкада, бо іх вельмі моцна збіваюць у ГУБАЗіКу. Адзін быў збіты так, што мог ляжыць толькі на жываце. Паклалі яго пад краты, дзе троху цягне халодным паветрам. Так ён мог спаць.
Тым, хто памятае Савецкі Саюз, псіхалагічна лягчэй: мы, у адрозненне ад моладзі, не здзіўляемся, што “к людям можно вот так относиться”, мы нічога не чакаем, ні на што спадзяемся і ні ў ва што не верым. — Закрылі? Ну дык сядзі і не злуй “гражданина начальника”, бо самому ж горш будзе. Прыдзе час — і ўсё вернецца.
Вернецца абавязкова!
Бо век так не будзе.
Жыве Беларусь!
