– Які жах! – пасля спрэчкі наконт узнікнення беларускай мовы мой тата ўскочыў з-за стала і схапіўся за галаву. – Ты – нацыяналістка?!
– Любіць мову свайго народа, а галоўнае – карыстацца ёю – гэта жахліва? – спытала я.
Фота: budzma.org
Шанаваць сваіх продкаў і традыцыі, ганарыцца сваёй культурай – таксама жахліва?
Наколькі жахлівым з’яўляецца жаданне зрабіць унёсак у развіццё краіны, спрыяць развіццю нацыянальнай самасвядомасці, нацыянальнага гонару, раўнапраўя?
- Не з’яўляцца інструментам для маніпулявання і выкарыстання ў інтарэсах дзяржавы, а змагацца за правы і інтарэсы нацыі;
- Не шукаць ворагаў і не сварыцца з дурнямі – з тымі, хто здольны крытыкаваць ды спажываць і не здольны стварыць нешта новае і цікавае, хто гатовы данесці на суседа і прадаць родную маці;
- Не падзяляць псеўдапатрыятычнай гістэрыкі і захаплення “чыстымі вуліцамі” і “мірным небам”;
- Любіць родную зямлю, а не пабудаваную на ёй дзяржаву;
- З павагай ставіцца да іншых нацый, цікавіцца іх культурай;
- Не глядзець тэлевізар, чытаць кнігі, займацца спортам і самаразвіццём;
- Цікавіцца палітычнымі і эканамічнымі пытаннямі;
- Дапамагаць тым людзям, хто мае патрэбу.
Вось такая я страшная… Нацыяналістка.
Вельмі шкада, што ў адурманеных галовах многіх людзей паняцці “этнічны патрыятызм”, “нацыяналізм” і “нацызм” – маюць аднолькавае значэнне.
А з татам я працую… І па многіх пытаннях мы знайшлі агульныя кропкі сутыкнення. Агульную мову, так сказаць. Мова яднае!
Штодзень
Аўтар: Мар’яна Ліс
