Актывіст з Рэчыцы Аляксандр Навуменка, які паўгода таму быў вымушаны з’ехаць з Беларусі праз палітычны пераслед, памяняў у Польшчы некалькі працаў і цяпер удзельнічае ў будоўлі яхтаў. «Штодзень» паразмаўляў з ім пра тое, як гэта працаваць на караблях, якія каштуюць мільёны еўра, і ці не з’явілася мары пашукаць карабель сабе.
Аляксандр Навуменка
Распавядзі, дзе табе даводзілася працаваць у Польшчы і ў Беларусі? Якія ў цябе ўражанні засталіся?
У Беларусі мне давялося працаваць шмат дзе. Заўсёды шукаў большы заробак, бо меў сям’ю. Самыя цікавыя працы – сісадмінам у “ХайнекенБеларусь” і кіраўніком вытворчай лабараторыі ў «Гомельэнэрга».
У Польшчы працаваў на сонечных панэлях. Там меў добры заробак. На гэты раз, пасля ад’езду з Беларусі, працаваў на розных будоўлях электрыкам. З Новага Году пераехаў у Гданьск, дзе працую электрыкам на яхтах.
Як патрапіў туды? Якія маеш там абавязкі?
Атрымалася гэта так. Па прыездзе адразу пачаў шукаць працу, у Viber знайшоў тэлефон, набраў туды. І праз некалькі дзён пачаў працаваць на яхтах, ад фірмы-падвыканау́цы. Спачатку быў на прадпрыемстве «Галеон», дзе мы збіралі сярэднія яхты. Праз чатыры месяцы перайшоў на «Санрыф», дзе збіраюць вялізныя, амаль караблі. Тут маю вышэйшы заробак і праца больш цікавая.
Мае абавязкі такія – пракладка кабеляў, падключэнне электрычных шафаў, іншага абсталявання. Месца працы на яхце – машыннае аддзяленне.
На «Галеоне» за месяц у нашым цэху рабілі 3-4 яхты. Для Амерыкі і Еўропы. Розніца ў іх вялізная. Амерыканскія – даражэйшыя, бо там выкарыстоўваецца даражэйшы матэрыял.
На «Санрыфе» яхту робяць не адзін месяц. Бо то сапраўдныя караблі. Але тут, што для Амерыкі, што для Еўропы адзіны стандарт.
А што рабіць тым, хто захоча таксама будаваць яхты? Ці лёгка патрапіць на прадпрыемства?
Скажу пра электрыка. Трэба ўмець чытаць схемы, разбірацца ў розным абсталяванні, мець досвед электрамантажу, бо там ніхто вучыць не будзе.
Пры прыёме на працу таксама трэба будзе прайсці тэхнічныя тэсты. Проста з вуліцы не возьмуць.
Тут жорсткая дысцыпліна, варта быць гатовым да стрэсу. Праца электрыка – даволі цяжкая, у тым ліку фізічна. Шмат людзей і месяца не вытрымліваюць.
Хацеў бы мець такую яхту сваю?
Можна, канешне, марыць пра тое (усміхаецца). Але самая танная з тых, што мы рабілі на «Галеоне», каштуе 500 тысячаў еўра, а тут яшчэ даражэйшыя.
На такіх можна жыць і круглы год, калі арандаваць нейкі пірс. Гэта як вялізная кватэра на вадзе.
Хоць праца часам няпростая, але глядзіш на вынік і задаволены. Я пачынаў яхту 80 Sunreef Power рабіць, калі толькі прыйшоў на працу паўтары месяцы таму. Каштуе такая прыгажосць ад 4 900 000 еўра. Прыязджала пакупніца, доўга глядзела на нашую працу, пайшла задаволеная. Дзесьці праз тыдзень лодка будзе гатова.
Якая твая мара працы? Кім сябе бачыш праз пяць год?
Я не гляджу так далёка. Праз пяць год дакладна будзе штосьці іншае.
Мяне зараз клічуць на тую працу, дзе я рабіў пяць гадоў таму. Там і заробак вышэйшы, і праца часам лягчэйшая. Вось думаю.
Штодзень
Фота прадастаўлена героем гутаркі